اساتید رکن اساسی در اجرای موفق برنامه آموزشی هستند. عدم توانمندی و هماهنگی استاد با درس محوّله و یا عدم همراهی وی در اجرای برنامه آموزشی می‌تواند صدمات جبران‌ناپذیری داشته باشد.
بی‌شک استاد فاضل و توانمند و مسلط به رشته تخصصی خود، همراه با درک کاملی از شبکه مسائل مرتبط با علم، تأثیر شگرفی در رشد علمی طلاب دارد.
از سوی دیگر، استاد در خط مقدم تربیت و الگوی عملی طلاب است و همسویی او با حرکت تربیتی مدرسه امری ضروری است.[1] ازاین‌رو، بایستی در نظم، روحیۀ علمی، مراعات آداب اسلامی، اهتمام به معنویات و نیز در مراعات زیّ طلبگی در گفتار، رفتار و پوشش، الگوی عملی طلاب باشد.[2]
راهکارها:
1. دقت در دعوت از اساتید و توجه به جامعیت استاد و صلاحیت او در الگو واقع شدن برای طلاب؛
2. به‌کارگیری آزمایشی اساتید جدید در دروس کم‌حجم و در بازه زمانی محدود؛
3. نظارت و ارزیابی مداوم عملکرد علمی و عملی اساتید؛
4. جلسات مداوم با اساتید برای اقناع و همراه‌سازی اساتید با مبانی تربیتی مدرسه و رفع ابهامات ایشان؛
5. برگزاری برنامه‌های ارتقاء علمی و مهارتی اساتید؛
6. تکریم قولی و عملی اساتید در مقابل طلاب؛
7. تکریم اساتید و خانواده آنان در جلسات سالانه اساتید؛
8. کشف و آماده‌سازی طلاب مستعد برای تدریس.
[1]. در این‌باره توضیحاتی در راهبرد «همسوسازی نیروها» در راهبردهای مدیریتی خواهد آمد، استاد باید به تربیت جامع و برنامه‌های مدرسه اعتقاد داشته و همراه باشد. در مواردی که استاد اعتقاد کافی به مبانی و برنامه‌ها ندارد ولی به دلیل قوت فنی بکارگیری می‌شود، باید ملتزم باشد که از نقد و تخریب مبانی و برنامه‌های مدرسه خودداری نماید تا خللی در اعتماد و همراهی طلاب و در اجرای برنامه‌ها ایجاد نشود.
[2]. با این توجه از استادی که از لحاظ اخلاقی ضعف داشته باشد، هرگز استفاده نمی‌شود، هرچند که ازلحاظ علمی بسیار قوی باشد. در این‌باره توضیحاتی در اصل «همسوسازی نیروها» در راهبردهای مدیریتی خواهد آمد.