برای یک متخصص آموزش، زبان، قلب آموزش و پرورش است؛ زیرا آموزش و پرورش چیزی جز فرایند کاربرد مؤثر زبان نیست. زبان در بسترها و بافتهای گوناگون تکوین و تکامل مییابد و به همین دلیل، هر زبانی حامل معانی و جهانبینیهای متفاوتی است. بنابراین، لازم است برای فهمپذیری زبان، اقدامات خاصی صورت گیرد. انجام این اقدامات، در حوزههای خاصتری چون «زبان دینی»، بسیار عملیاتی به نظر میآید. در مقاله حاضر، «چشماندازهای خاص به زبان» به صورت مختصر معرفی میشود و جایگاه «زبان دینی» و «تعلیمات دینی» نیز مورد بررسی قرار میگیرد. در پایان نیز هرمنوتیک تعلیمات دینی، با نظر به سه الگوی «پدیدار شناختی»، «معنوی» و «واقعگرایی انتقادی» مورد بحث قرار گرفته و نمونههای عملی کاربرد الگوها در کلاس درس معرفی میشود.
