اصل اساسی در حوزههای انقلابی همان فقه جواهری است که نظام فردی و اجتماعی اسلام بر پایۀ آن شکل میگیرد و هر برداشت و استفاده ضابطهمند و قابل اتکا از منابع دین نیازمند روش فقاهتی است. بر این اساس، محور اصلی فعالیتهای علمی طلبگی، فراگیری این روش با توجه ویژه به قله رفیع اجتهاد خواهد بود.
راهکارها:
1. تبیین اهمیت تفقه در دین[۱]؛
2. ترسیم مسیر اجتهاد با ارائه جایگاه هر یک از دروس حوزوی و نقش آن در تفقه دینی؛
3. استفاده از اساتید توانمند در کلیه دروس؛
4. کاربردی سازی دروس فقه و اصول؛
5. ارتباط بیواسطه با الگوهای عملی فقه و فقاهت با دیدار با مراجع و فضلای برجسته حوزه؛
6. حضور مدرسان برجسته سطوح عالی حوزه در بین طلاب جهت انس و ارائه مشاوره؛
7. نظارت مداوم بر فعالیتهای حاشیهای طلاب و پرهیز دادن آنان از فعالیت مخلّ مسیر علمی و صنفی؛
8. پرهیز دادن طلاب از ورود زودهنگام و بدون نظارت مدرسه در فعالیتهای فرهنگی، اجتماعی؛
9. ممانعت از ادامه تحصیلات تکمیلی در مسیر فقاهت برای طلاب فاقد صلاحیت و استعداد و هدایت ایشان به سایر رسالتهای طلبگی.[۲]
[۱]. توجه به این نکته لازم است که تفقه در دین با تفقه در حکم فرق میکند. دین دارای دامنه وسیعی است. روش فقاهتی کمک میکند برداشتهای سطحی و عرفی کم شده و شناختی عمیق، مستند، جامع و نظام مند از معارف دین شکل بگیرد.
[۲]. متأسفانه روال مرسوم در حوزه بر خلاف این رویه است که خروجی آن سرخوردگی و ناکامی بسیاری از طلاب بوده و در نتیجه بسیاری از رسالتهای طلبگی بیمتولی باقی مانده است.
