طلاب برای رشد خود نیازمند به حضور در یک فضای بانشاط علمی هستند تا انگیزههای آنان همچون انگیزههای ابتدای طلبگی باقوت باقی بماند؛ بلکه با حضور در جوّ علمی، انگیزه و تلاش طلاب تقویت میشود. باید توجه داشت در صورت ضعف فضاسازی علمی، فضای فعالیتهای فرهنگی غلبه مییابد، درحالیکه تنها با وجود فضای بانشاط علمی پرورش جامع و متوازن محقق میشود.
راهکارها:
1. انگیزه دادن، افزایش انگیزه و عمق بخشیدن به آن؛
2. آشناسازی طلاب با مشکلات و سختیهای راه، ضعفها و کمبودها از زبان بزرگان؛
3. برگزاری برنامهها و دورههای مطالعاتی و علمی علاوه بر برنامه درسی مصوب حوزه؛
4. برگزاری کارگاههای حل تمرین؛
5. برگزاری کارگاههای مرور؛
6. بسترسازی برای تعامل و ارتباط بیشتر طلاب با اساتید با تعیین ساعات حضور علمی برای اساتید؛
7. تشکیل گروههای علمی برای رشتههای مختلف با بهرهگیری از اساتید برجسته؛[۱]
8. زمینهسازی برای نظارت بر مباحثه و تدریس توسط طلاب برگزیده با برگزاری کلاسهای روش تدریس؛
9. تشکیل کارگروههای علمی طلبگی؛
10. تبیین ضرورت و جایگاه علوم و ارتباط آن با اهداف، توسط اساتید در قالب نشستهای علمی؛
11. ایجاد فضای رقابت علمی در قالب مسابقات، جشنوارهها و فراخوانها؛
12. تعامل علمی با سایر مراکز علمی حوزوی و دانشگاهی داخل و خارج از کشور؛
13. برگزاری کارگاههای آموزشی مهارتی در راستای کاربردی کردن دانستهها در تبلیغ؛[۲]
14. برگزاری بازدیدهای علمی از مراکز علمی و فرهنگی؛
15. برگزاری همایشها و هماندیشیهای علمی و ترویجی؛
16. برگزاری اعتکاف علمی؛
17.ارتباط مستمر با فرهیختگان حوزه و دانشگاه؛
18. برگزاری دورههای هدایت تحصیلی و چشماندازنویسی طلبگی.
[۱]. اختصاص اتاقهایی برای گروههای علمی برای ساعات حضور علمی و پاسخ به پرسشهای طلاب و برگزاری ارزیابی شفاهی و… .
[۲]. این امر موجب ایجاد و افزایش حس کارآمدی میگردد که افزایش نشاط علمی را به دنبال خواهد داشت.